Hoe ik mijn blinde liefde voor Israël kwijtraakte
Na de film "A passage to India" op Canvas uitgezonden op vrijdag 11 juni j.l. nu een artikel van Maurits de Bruijn, zoon van een Joodse moeder, uit Tijdgeest, de bijlage bij de zaterdageditie van Trouw van 12 juni 2021. Het wordt dus wat mij betreft een serie over actualiteiten. Ik laat hierna Maurits de Bruijn aan het woord en ik citeer de passages uit zijn artikel, die het meest indruk op mij maakten:
"Het woord 'Palestijnen' kende ik als kind niet eens. En toen ik eenmaal van hen hoorde, werd me verteld dat zij het grote gevaar vormden, dat hun zelfmoordaanslagen de reden waren dat je in Israël beter niet de bus kon pakken, dat zij het waren die de openbare orde verstoorden, angst creëerden, en dat hun bestaan een directe bedreiging vormde voor het voortbestaan van de Israëli's en van Joden over de hele wereld."
"De geschiedenis van de Joden kende ik, en ik wist maar al te goed hoezeer die was gekleurd door onderdrukking en vervolging. Maar van de Nakba ('ramp' of 'catastrofe') had ik nog nooit gehoord. Ik wist niet dat 750.000 Palestijnen huis en haard hadden moeten verlaten omdat zionisten in hun dorpen en steden met geweren hadden gezwaaid en die hadden gebruikt om mensen die zich tegen uitzetting verzetten om het leven te brengen. Ik wist niet dat het een deel van deze groep en hun nazaten waren die inmiddels onder erbarmelijke omstandigheden op de Westelijke Jordaanoever (onder Israëlische bezetting) of in Gaza (gevangen in een Israëlische blokkade) woonden."
"Dat zelfverdediging keer op keer wordt aangevoerd als argument om de daden van de Israëlische regering te verantwoorden is niet zo verwonderlijk. Het zionisme vindt haar oorsprong aan het einde van de negentiende eeuw en vormde een directe reactie op het opnieuw aanzwellende antisemitisme van die tijd. Zionisten snakten naar het recht op een onafhankelijke Joodse staat, om zich tegen Jodenhaat te kunnen verdedigen. ….."
"Al vind ook ik dat Israël bestaansrecht heeft, maar dat bestaansrecht legitimeert geenszins het geweld dat Palestijnen wordt aangedaan.
Ja, er wordt ook geweld gebruikt door Hamas en de Palestijnse autoriteiten. ... Maar in deze strijd is er een onderdrukker en een onderdrukte, een annexerende macht en een onteigend volk. Er is een natiestaat met een almachtig leger dat beschikking heeft over de meest geavanceerde wapens en verdedigingsmechanismen ter wereld, en aan de andere kant een volk dat in politieke zin slecht georganiseerd is en vanwege de voortdurende annexaties steeds lastiger te besturen wordt. Wat we in Israël en Palestina zien is geen gelijke strijd."
"Toen we het 'oudste huis van Ramallah' eenmaal hadden gevonden, liet de museumeigenaar ons de talloze schilderijen zien die het verhaal van de Nakba verbeeldden, geüniformeerde soldaten die met geweren aan de deuren van oude huizen stonden. Palestijnen die zich met in de lucht gestoken handen overgaven. En al kende ik deze geschiedenis inmiddels, ik realiseerde me dat ik er nooit een afbeelding of verbeelding van had gezien."
"Uit de verhalen van de museumeigenaar, die thee en mierzoete cake aanbood, bleek dat deze geschiedenis in direct verband staat met het landjepik waar hij en zijn stadsgenoten nog steeds aan worden onderworpen. Hij vertelde over zijn olijfboomgaard die constant door Joodse kolonisten in brand wordt gestoken - het leek alsof de herinnering aan de vlammen en de dreiging van nieuwe aanvallen zijn handen deden trillen. Misschien is het wel een goede samenvatting van het leven van Palestijnen onder Israëlische bezetting: altijd in afwachting van de volgende brand."
Paul van Teeffelen
15-06-2021